“Kaya Pipito hindi ka dapat mainggit sa akin, alam mo bang ako ang naiinggit sa inyong mga bata.”
“At bakit naman po?” nabigla at may pagtataka na tanong ni Pipito.
“Mas mapalad kayong mga bata kaysa sa tulad naming matatanda. Lagi ko ngang minamasdan at kina-iinggitan ang mga paslit na tulad mo.”
“Talaga ho!”
“Marami akong aral na sa inyo ko lang nakukuha, marami kayong nakikita sa buhay na hawak lamang niyo. Ito’y hindi na natatanaw naming mga matatanda, o sinasadya na lang ~kinaliligtaan sa aming pagtanda. Lagi kong pinapangarap na sana’y ako’y bumalik sa aking pagkabata at manatili na lang na isang musmos. Walang suliranin, walang ~pinangangambahan, walang inaalalang kinabukasan at hawak ang kasalukuyan na kay gaang sa puso at kaisipan.” may pagkabigong sambit ng Agila.
“Ano po ang ibig niyong ~ipakahulugan?”
“Maraming mga matatanda na bulag kahit dilat ang mga mata, o kaya tinatalian nila sarili nilang mga kamay at paa, problema ay lagi nilang ~tinatalikdan.”
“Ho?” litong sagot ni Pipito.
“Ha! Ha! Ha! Ha! Alam kong naguguluhan ka na sa mga pinagsasabi ko sa’yo.”
“Oo nga po e!”
“Para maintindihan mo ng mas magaang, marami kasing mga nabubuhay sa daigdig natin na takot ~harapin ang isang ~pagbabago.”
“Ano po ang ikinakatakot nila?”
“Takot silang ~harapin ang kanilang mga sarili, hindi nila matanggap na nakahihigit ang mga bata sa mga matatanda.”
“Bakit po ganuon ang mga matatanda?”
“~Banidad sa sarili ang isang sanhi, nilulunod nila ang kanilang kaisipan sa katanyagan at kapangyarihan, binusog nila ng karangyaan at ~pagmamalaki ang buo nilang sarili. Ipinasok ang katalinuhan at tuluyan ng kinalimutan ang pagpapakumbaba. Tingin nila’y hindi na sila makabababa pa at maaaring pumantay sa mga bata, o sa mga nilalang na sa tingin nila’y kanilang nahigitan. Madalas na ~tinatatwa rin sa kanilang kaisipan at sarili na wala naman talagang suliranin.” ~paglalahad ng Agila.
“Bakit ayaw po nilang simulang magbago?”
“Naduduwag silang harapin ang kanilang mga sarili. Pero dito lang naman magsisimula ang pagbabago, kailangan munang ~tanggapin ng sinuman na mayroong problema talaga sa kanyang sarili. Ang iba naman ay madalas nilang ginagawang dahilan na ito ay nakasanayan nila sa simula pa ng kanilang pagkabata, o ito’y ang kinalakihan sa kanilang paligid habang tumatanda.”
“Tama at ~makatwuiran po ba ang kanilang mga dahilan sa mga kilos nila?”
“Sa tingin ko, lalo lang natin silang pinamimihasa na ulitin at ~manatili para magtuloy-tuloy habang buhay. Huwag sana tayong patuloy na masanay at tanggapin na lang ang mga bagay na ito. Responsibilidad natin sa kanila bilang isang may mataas na ~pang-unawa na nilikha, na sila’y ~paalalahanan natin at gisingin ang natutulog nilang ~kamalayan sa kanilang mga ~kilos at gawa, na hindi ~makatarungan para sa isa o sa maraming nasasaktan.”
“Ngayon po ay unti-unti ko nang naiintindihan, kung bakit palaging sinasabi ng mga matatanda o sinuman na hindi na sila maaaring mag-iba. Sang-ayon po ako sa sinasabi ninyo sa akin, at naniniwala rin po ako na malaki ang posibilidad na ang lahat ay maaring baguhin, ang ~pagbabago ay walang pinipili, kahit isa ka ng matanda o isang bata man, ito ay iyong magagawa, kung ito lamang ay iyong gugustuhin. Kinakailangan lang umpisahang mong tanggapin ito sa sarili mo, magpakumbaba at harapin ang katotohanan at ang kamalian. Alam kong mahirap para sa sino man na isakatuparan ito. Ngunit sa tingin ko, kung nanaiisin lang ng ating kalooban na magbago ay magagawa natin, at ang lahat ng ito ay nasa isip lamang.”
“~Umaayon ako sa’yo iho.”
“Dapat din po nating pigilan at labanan ang puwersang nagkukulong sa atin, sa isang magandang buhay na ~maluwalhati at ~nakalulugod, ~makatarungan at ~makatuwiran para sa lahat. Malamang ay sasabihin nila na madali nga po para sa akin na ~ipabatid ito, at tama rin na hindi ko alam ang nilalaman ng kanilang mga damdamin. Subalit kung ito naman ang magiging daan alang-alang sa isang bukas na ~matiwasay at payapa para sa lahat. Sino ba ang tatanggi? At hindi maghahangad sa magandang kinabukasan, na ang kapalit ay isang pagbabago sa ating mga sarili, na ang makikinabang naman ay tayo at pati na rin ang nakakarami.”
“Tama ka Pipito, sana’y lahat ng tao ay katulad mong mag-isip. Higit ngang mabuti na mawala ang sobrang ~banidad sa sarili, kaysa mawala ang minamahal natin dahil sa ating ~pagmamatayog at pagmamalaki. Sa takbo ng ating buhay ay huwag sana nating hayaang palagpasin ang mga magandang pagkakataong minsan lang darating. Itapon na natin ang kasabihang nasa huli palagi ang pagsisisi, para patuloy na sanayin ang ating mga sarili na sabihin ito kung tayo ay nagkamali. Huwag nating gawin palaging itong dahilan, bagkus ang pagsisisi ay hindi magiging huli at maaring ~maiwasan, kung tayo ay matuto sa ating mga kamalian, o kaya’y ginawa na natin ang nararapat na ~kilos, o sinabi sa mahinahon na paraan at pinaalalahanan ang mga nakakasakit, o ang naliligaw sa pagkakataong iyon, na ~naa-ayon sa ~makatuwiran at ~makabuluhang ~pananaw at pag-iisip para sa sarili at nakakarami.”
“Sana po ay lagi nilang dalhin sa kanilang mga ~kamalayan at isilid sa damdamin ang salitang pagkakataong hindi dapat sayangin. Marami po sa atin ang pinalagpas ang oportunidad na ~ipahayag, ipakita at ipadama ang kanilang ~pagkalinga at pagmamahal sa isang nilikha.”
“Oo nga iho. Tama ka diyan.”
“Ano po ang pumipigil sa kanila para gawin ito? Hindi po ba dapat ay maging totoo lang tayo sa ating tunay na nararamdaman? Ang katotohanan raw ang magpapalaya sa atin. Ano pa ang silbi kung tayo lamang nakakaalam ng tunay na laman ng ating puso. Para saan pa kung sasarilinin lang natin ito? Para ano pa? Para kanino pa ito? Utang natin sa ating buong sarili ang magmahal at mahalin. Ito rin ang pangunahing dahilan ng dakilang Maygawa kung bakit tayo sumibol rito sa lupa. Huwag sana nating ~hayaang lumagpas ng tuluyan, ang isang magandang pagkakataon na walang katiyakan kung makakabalik pa.”
“Kaya nga Pipito habang narito pa ang ilang saglit, na iyong makakasama ang mga magandang pagkakataon o ang iyong minamahal, ingatan na natin bago lumayo ng tuloy-tulayan, yakapin bago malayo at ang pag-asa’y ~lumipas pa. Bago lumipas pa.”
“Opo habang narito pa ay hindi dapat nating pabayaan ~mamalagi ang galit sa ating puso, ang ~orgulyo sa ating sarili, ang negatibong ~paningin natin sa buhay.” sabi ni Pipito.
– Kamalayang Kalayaan
Kamalayangkalayaan's Blog 